Næstum búið ;(

Og þá er ég næstum, næstum alveg búin að kveðja bernskuna mína.  Skrítið,- að kveðja hana þegar kona er hartnær 43 ára.  En mér líður samt þannig.  Við systurnar fjórar vorum í Hveragerði um helgina að klára að tæma húsið þeirra elskulegu mömmu og pabba.  Á meðan gekk Kristmundur á Digratind í góðu veðri.  Þannig að hann erfiðaði rétt eins og við.  Þetta var svona lokahnykkurinn og það kom hnykkur á hjartað mitt þegar borðstofuborðið fór úr húsinu og út á kerru á leið í Hafnarfjörðinn.  Þar eignast það nýtt og gott heimili hjá þriðju kynslóð. Þetta var samt svo endanlegt.   Borðstofuborðið var hjartað í húsinu, bæði á Kolfreyjustað og í Kambahrauninu. Við það hefur hið matelska Kolfreyjustaðarslekti etið marga góða máltíðina.  Ég veit reyndar fyrir víst að ég á eftir að eta fleiri góðar máltíðir við borðið hjá systur minni kærri í Hafnarfirðinum.

Í bílskúrnum kenndi síðan margt bóka,- og fleiri bóka,- og enn fleiri bóka.  Mynd af pabba datt líka úr einum kassanaum þegar við grandskoðuðum þá.  Hann var með okkur, og hefur haft gaman af.  Þetta var svona fjársjóðsleit og minnti mig á þegar við Steinvör fórum upp á háaloft á Kolfreyjustað og grandskoðuðum  kassa sem leyndust þar.  Þvílík gleði þegar fannst kassi með barnabókum frá eldri systrum ( já, nú ljóstra ég upp leyndarmáli.....við lásum þær allar og settum síðan á sinn stað.  Petra litla, Matta Maja og Björg hleypur að heiman).  Það voru líka fjársjóðir í kössunum núna, ljóðabækur, skáldsögur og enskir krimmar.

Húsið sjálft var kvatt, á eftir að koma í það aftur án efa.  En aldrei aftur á bernskuheimilið mitt.  það er kærlega kvatt, með miklum trega og söknuði.